Eric speelde met zwart aan bord 1. Na de krankzinnige zettenreeks;
rokeerde wit omdat ie Zwart kennelijk een te gevaarlijke aanval vond hebben.
11. 0 – 0, gxf4 en met zijn stuk meer won Zwart op de 45ste zet.
Patrick speelde met wit aan bord 2. Zijn tegenstander was kennelijk niet goed thuis in de gespeelde opening, was vooral bezig met het verplaatsen van een Paard en gaf zo in de eerste twaalf zetten Patrick 3 tempo’s (tempi, voor wie geleerd wil doen) cadeau. Die begon aan een sterk middenspel. Speelde zijn stukken naar de goede velden, pakte meer ruimte. En dan, dames en heren, als je al snel denkt de partij in je zak te hebben, dan wordt er een valkuil gegraven. Die kuil graaf je zelf. Uit argeloosheid, uit lichtzinnigheid, uit overmoed en zelfoverschatting. Zo ook hier. Zit je daar fijn ruimte te pakken, dreigt er ineens een vork. Moet je reageren in plaats van uitbouwen. Weg voorsprong. Gewonnen eindspel? Minimaal voordeel! Gelukkig heeft Patrick veel boeken over eindspel die hij niet alleen inkijkt, maar waar hij ook inzichten aan ontleend. Hij wist de h-lijn te openen en langzaam maar zeker doemde er een matbeeld op. Met een vorkje lokte hij een verdediger weg, met een schaakje dwong hij de zwarte Koning naar de h-lijn en met een Toren naar en op de h-lijn was het mat.
Robbie kreeg de hem goed bekende “Budapester” op het bord. Omdat hij in de opening wat al te voortvarend van leer trok, moest hij veel met afruil genoegen nemen, zodat het spel een remise-achtig karakter kreeg. Gelukkig gaf zijn tegenstander in het eindspel zo maar een pion weg, waarna Robbie vrij eenvoudig won.
Bij Giel begon men eerst de kat uit elkaar boom te kijken. Na een saaie opening ontwikkelde er zich een boeiend middenspel, waarin Giel een licht overwicht kreeg. Maar langzaam kantelden de krachtsverhoudingen. Hij verzeilde in een onplezierig eindspel en gaf nog een Loper weg. Zo werd het voor Wisch niet een complete afgang.
Emile had een prettige avond. Geheel in de sfeer van Caldo koos men voor de Italiaanse opening en hierin speelde Emile wat zetten die niet door de theorie worden aanbevolen. Het gevolg was dat zijn tegenstander een schitterend loperpaar in het vrije veld kreeg. Gelukkig was de man uit Wisch zo vriendelijk om zijn zwartveldige Loper te ruilen voor een zwak Paard van Emile. Toen hij daarbij nog een kwaliteit cadeau gaf, was het eigenlijk al uit.
Paul won ook. Hoe? Dat is me in mijn drukte ontgaan. De volgende keer zullen we hem eens in het zonnetje onder de loep nemen.
Jan R.